KEŞKE

Hüznün şafağı yine sarıyor yüreğimi
Bugünün habercisi gibi tekrara düşüyor sanki
Sana sarılip saatlerce ağlamak vardı ya
Dünün sözleri geldi ansızın terketti bu düşünceleri

Keşke kalabalığın içinde bu kadar yalnız kalmasaydık
Keşke yalnızlığın gezegeninde hayatımıza dem salsaydık
Bu kadar acele etmeseydik her şeye
Dönüp geçmişimize kendimizi kutlasaydık

Daha anlaşılır olmazmiydi herşey
Daha içten daha samimi
Daha bı cekerdik güneşi içimize uçan kuşlara söz olurduk mesela
Rüzgarın fısıltısı kulaklarımızda hayatın civiltisi ruhumuzda
Nereye sürüklerse ordan oraya
Hesap kitap işi olmazdı sevdamizda

Hep degilmi bu aceleci tavırlar garanti adı altında alınan kararlar
Geleceğe yürürken bitip bitmeyen hirslar kosturmalar
Ama bizi bizden eden amansız acılar

Yüzleşmeye hiç cesaret edemediğimiz içimizde akıp gitti o derin duygular