MEVLANA’YA1

Şimdi sen gitmenin vaktindesin
Alıcı kuş gibi kalbime kondun
Sonra vakitsiz gidensin
Senin özgürlüğün ruhun gökyüzünde ahenkle dans edersin
Beni de al derim yanına
Fakat ben uçamamak senin gibi engin derinlere
Aramızdaki fark bu işte
Sen gökyüzünde semalarda gezersin
Ben yeryüzünde bı çare
Gönlümde gurbet kuslari çoğaldıkça vuslata ermem yakındır dedi bir ses
O ses ki ne ses hem nefes hem kafes içinde olan ruhuma üfledi bir çok kez
İçimdeki yetimliğe oldu solfej
Kalbimdeki acıma oldu cennet
Daha önce hiç yaşamamış gibi
Daha önce hiç bağlanmamış gibi
Sesinin asudeliği ikramda bana
Kalbinin neyini calardi bana
Daha önce kitaplarda okunmamış sözler gibi ruhuyla dalardı dünyama
Bilmezdim daha önce sözlerin bu kadar kıyafetsiz kalacağını
Şarkıların beni anlatacağını
Anlattıkça seni yaşayacağını
Sevmek için bı neden yok görmeden de seviyor insan
İllah karşılık beklemek te yok
O güneşin guluydu
Güneşi güldüren nadide bir yildizdi
Aşkın içinde aşka can veren yarendi
Aşkın içinde şarkılara can veren musikiydi
Hem anlatıp hem sesiyle huzur verendi hem yazıp hemde aşkın türküsünü gönlüme ilmek ilmek isleyendi
Aslaleti ayrı güzel kendisi ayrı özel ruhuma her gece misafir edendi