MEVLANA’YA2

Bir çöl yanlizligiyla dağların koynundayim
Mihribanini kaybetmiş çöl çiçeğim
Suların durulmuş akmaz olmus
Yollarımı kaybetmiş avare aşk bocegiyim
Gözlerim dingin çizilmiş aglamaktan harabeyim
Seni kaybetmenin yokluguyla ateşler içindeyim
Sensiz her yer soğuk yalan bana
Sensiz her yer boğuk haram bana
Alnimda kıvrılan acılar agir bana
Gel gör neyleyim bu dünya zindan bana

Aşkın kimyasını senle öğrendim
Geç geldin erken kaybettim
Ateş olmadan yanmazmis yürek
Öyle bi yaktın ki yüreğimi cayır cayır
Öyle bi aldın ki aklımı bağır çağır
Duyan yok gören yok halimi herkes sağır

Şimdi sensizlikten suskunum hiç bı söz yarama olmaz çare
Şimdi sessizlikten yorgunum
Hiç bir güç toplayamaz bı çare
Gözyaşlarım artik beynime akıyor
Aglayis bile ağlıyor derdime
Yakarislar tek kıble
Haykırışlar yalvarislar seni getirmiyor ölüm denilen hakikate

Suskunluğum sol yanımı bu denli usutecegini
Vurgunlugum beni benden edeceğini
Ölüm denilen gerçeğin aniden geleceğini
Kaybedince anlıyor insan

Bir kez daha anliyorsun yaşam ve ölüm çok ince bı çizgi
Yaşarken farkına varamiyosun
Kaybedince ah edip vahlaniyorsun
Ne olurdu biraz daha kalsaydım yanimda
Ne olurdu biraz daha baksaydim eren gözlerine
Biraz daha yaslansaydim o güzel yüreğinde
Kokusu içime çekip öyle gitseydin öyle gitseydin mihribanim sen gittin ya ben artık suskun bı viraneyim
Sensiz bu canı neyleyim